بخش چهارم؛ سپاسگزاری

به نام خدایی که روی زمین

خداوند نیلوفر و برگ یاس

خدایی که ریحان و گل آفرید

به هر نعمتی واجب آید سپاس

بود خیر و برکت به سان بدن

عطا ظاهر سازه شکرش بتن

بدان موهبت شاخ و برگ است و رخت

تو از بهر نعمت نکن شکر او

سپاس ارچه نعمت فراوان کند

بود شکر گامی به سوی نگار

بهانه است نعمت که گویی سپاس

شوی شاد و مسرور از این رابطه

چه خوش آنکه عمرش به تو خرج شد

حقیقت مقیم است کوی تو را